Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
19 Februari 2007
The Frames : Iers temperament in het Paard van Troje
Door Emiel Goor met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)
Ze timmeren al geruime tijd aan de weg en niet altijd met succes. Pas de laatste jaren breken ze door in het buitenland. In eigen land zijn The Frames echter wereldberoemd. Sinds zijn rol als gitarist Outspan Foster in de film ‘The Commitments’ is zanger Glen Hansard een ster in Ierland. Niet dat hij daar zo blij mee is, hij is wars van alle verschijnselen die bekendheid met zich meebrengen en woont daarom ook in Praag. Live is de band op zijn best, zo bewezen ze al eerder met optredens op Lowlands en Pinkpop. Vooral Glen wil, samen met het publiek, van elk optreden een spirituele ontdekkingstocht maken. Zijn persoonlijke teksten en melancholische folkrock creëren een gevoel dat hij dolgraag op anderen wil over brengen.
Hun laatste album ‘The Cost’ is een erg ingetogen, bij vlagen donker, maar wel prachtig relaas van Hansard’s persoonlijke blues geworden. Ter ere van deze nieuwe plaat zijn ze aan een tour bezig die ze vanavond naar Den Haag brengt. Ze hebben hun Ierse vrienden van Bell X1 meegenomen om het voorprogramma te verzorgen. Terwijl het publiek zich opmaakt voor een heerlijk Iers avondje staan de drie heren van Bell X1 opeens op het podium. Normaal spelen ze versterkt, maar tijdens deze tour brengen ze hun liedjes akoestisch. De muziek van deze band sluit goed aan bij dat van The Frames. Ook zij tappen uit het vaatje zacht begin, hard midden, zacht einde. Zanger Brian Crosby begroet het publiek met een heus ‘goeienavond’. Hun korte set bestaat uit ingetogen liedjes onder andere over marshmallows roosteren op een donkere, koude nacht. Over het gewone leven dus. Opvallend is het gebruik van teksten van andere artiesten, zo komt tijdens het laatste nummer een stukje uit David Bowie’s ‘Heroes’ voorbij. Het andere opvallende is dat iemand bier op het podium gooit wat tijdens dit optreden toch niet helemaal op zijn plaats lijkt.
Dan is het de beurt aan de hoofdact van de avond. The Frames trappen af met twee liedjes van het nieuwe album ‘Sad Songs’ en ‘Song For Someone’. Het publiek voelt wat mat aan in het begin en dat merkt de zanger ook. Hij probeert contact te maken met de zaal, maar dat lukt niet echt. Muziekaal is er in ieder geval niets op aan te merken, maar een optreden van The Frames moet geen voorstelling zijn, maar een beleving. Zanger Glen Hansard is altijd in voor een grapje en tijdens de eerste tonen van ‘God Bless Mom’ begint hij, begeleidt door een gek danspasje, Michael Jackson’s ‘Thriller’ te zingen. Als het met The Frames niet lukt, kan hij altijd nog stand-up comedy overwegen.
Even lijkt het erop dat het publiek letterlijk zijn eigen glazen ingooit tijdens het optreden. Een of andere grappenmaker vindt het leuk om een leeg bekertje naar zanger Glen Hansard te gooien. Die gooit op zijn beurt een flesje water terug om vervolgens de dader uit te dagen het nog een keer te doen. De normaal altijd goedgeluimde Ier is zichtbaar geïrriteerd door dit voorval en de liedjes volgen elkaar sneller op. Was dat nou het enige geweest, maar dan gebeurt tijdens de verstilde muzikale dalen het onvermijdelijke; het publiek gaat gezellig met elkaar staan praten. Hansard wil van elk optreden een onvergetelijke avond maken. Hij vraagt zich dan ook hardop af ‘wat er nou beter is; spelen voor honderd mensen die naar je luisteren of voor achthonderd die dat niet doen.’ Hij gaat verder door te zeggen dat ze er een ‘magische avond van willen maken maar dat zo niet gaat because yer all fockin’ talking, so just be quiet okay?’ In plaats van zich geërgerd door de set te werken geeft hij de zaal zo een tweede kans. Dat werkt want tijdens de rustige stukken is de zaal muisstil en ook de band lijkt nog beter te gaan spelen.
Vlak voor de toegift ontstaat dan plotseling toch nog de magie waar Hansard en de zijnen zo naar op zoek waren de hele avond. Een prachtige uitvoering van ‘Santa Maria’ krijgt iedereen stil en met een daverend applaus verlaat de band het podium. Even vraagt men zich af of The Frames wel zin hebben in een toegift, maar gelukkig komt die er wel. Het is Colm MacConlomaire die alleen het podium opkomt en een stuk op zijn viool speelt. Hij neemt eerst een stukje op en speelt er vervolgens een ander stuk overheen. Het klinkt echt heel mooi. Dan komt gitarist Robert Bochnik op om op zijn beurt een zelfgeschreven liedje ten gehore te brengen. Bij beiden is het publiek gelukkig wederom muisstil. De voltallige band komt daarna terug voor ‘Pavement Tune’ en het publiek lijkt nu pas echt los te gaan en zingt uit volle borst de tekst ‘I want my life to make more sense to me’ mee.
Het laatste nummer ‘Star Star’ is volgens Glen ‘A song i wrote, lying in the grass lookin’ at the stars, asking myself the big questions in life; will some focker throw a glass at me tonight?’ Na dit liedje gebeurt er iets opmerkelijks. De heren van Bell X1 worden terug het podium opgevraagd om een nummer wat ze eerder akoestisch deden, nu versterkt te doen. Dit wordt gevolgd door de Daniel Johnston cover ‘Devil Town’. Zo krijgt de avond toch nog een magisch tintje. Dankzij het optreden van Glen Hansard uiteraard, die het opnam voor de muziek en zo de pratende menigte stil kreeg.
The Frames - website & MySpace
Bell X1 - MySpace
Recente cd's
 Cost Frames |  Burn The Maps Frames |  Set List Frames |