Onderwerp: MUZIEK
15 Februari 2007
Bezielende Bruce Cockburn imponeert ademloze Melkweg
Door Serge Julien met foto's van Govert Driessen (klik voor groter)
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het concert van 2007 mag op naam worden geschreven van singer/songwriter Bruce Cockburn (spreek uit Co-burn). Natuurlijk is het wel erg vroeg in het jaar om meteen een dergelijke conclusie te trekken maar risico’s zijn er om genomen te worden en gegeven de bezielende performance van Bruce Cockburn in de Oude Zaal van de Melkweg en de daarbij losgemaakte reacties van een geboeid en vaak ademloos luisterend publiek, durf ik me dit wel te permitteren.
Het is een raadsel dat de talentvolle Canadese volksheld in Europa maar eigenlijk ook in Amerika ondanks een schare groep trouwe fans nooit verder is doorgebroken. Aan de ene kant is dat mooi omdat we zo de talentvolle Cockburn in een intieme club zijn prachtige liedjes kunnen zien en horen spelen maar anderzijds verdient deze sympathieke muzikant de aandacht van het grote publiek dat ook luistert naar singer/songwriters als Bob Dylan, Neil Young, Lou Reed en Jackson Browne om maar gelijk een aantal veteranen uit het genre te noemen. En dan hebben we het alleen nog maar over de schrijversklasse van de man die zijn mening bij het observeren van politiek, maatschappij, natuur en milieu niet onder stoelen of banken steekt en zowel cynisch, belerend en hoopvol in zijn songs overkomt. Wat hem nog onderscheidt van veel singer/songwriters, zijn de wonderschone melodieën waar deze man een enorm gevoel voor lijkt te hebben en wat tot uiting komt in een aantrekkelijke fusie van pop, folk, jazz en subtiele wereldinvloeden. Hij begeleidt zichzelf soepeltjes met heerlijk melodisch gitaarspel waarin ook duidelijk wordt dat de man daar een behoorlijke techniek in bezit. Voeg daarbij een zeer prettig in het gehoor liggende stem die zowel romantiek, hoop als cynisme zonder moeite weet te uiten en er ontstaat een talent van een eenzaam hoog niveau. Life Short Call Now is de 29ste plaat in Cockburn’s carrière die in 1970 zijn eerste plaat zag verschijnen. Een klein hitje scoort hij in 1979 in Amerika met Wondering Where The Lions Are en overzeese bekendheid komt vooral met de plaat Stealing Fire uit 1984 waarmee hij op de radio is te horen met de nummers Lovers In A Dangerous Time en If I Had A Rocket Launcher.
Vanavond speelt Cockburn zonder band en zijn drie semi akoestische gitaren en zijn stem de enige begeleidingsinstrumenten om zijn werk ten gehore te brengen. Wat volgt is een meer dan indrukwekkend optreden waarbij het publiek vaak ademloos staat te kijken hoe een persoon zoveel bezieling en passie weet te stoppen de uitvoering van de liedjes. In het ruim 100 minuten durende optreden komt de helft van zijn laatste prachtige CD aan bod maar ook nummers van eerdere platen als You’ve Never Seen Everything waarvan het mooie Open wordt gespeeld, het door Nicaragua geïnspireerde Dust and Diesel van Stealing Fire en World Of Wonders. Het titelnummer van deze laatst genoemde plaat komt in een geheel anders gearrangeerde versie voorbij en wint daarbij zelfs aan kracht terwijl in de toegift het eveneens van deze plaat afkomstig Call It Democracy wordt gespeeld en waarbij de in zwart geklede meester enthousiaste bijval krijgt van het publiek aangezien de tekst van het inmiddels 20 jaar oude nummer goed het gevoel weergeeft van het Bush tijdperk. Ook het milieugerichte nummer If A Tree Falls en het eerder genoemde Lovers In A Dangerous Time worden door een hoop aanwezigen als favorieten ontvangen.
Bloedstollend mooi is het instrumentale The End Of All Rivers dat afkomstig is van de geheel instrumentale plaat Speechless. De dromerige, spiritueel en avontuurlijk klinkende compositie houdt het geweldig soepele gitaarspel van de witharige Canadees dat wordt voorzien van subtiele echo en galm effecten goed tegen het licht. Een ander hoogtepunt is het nummer This Is Baghdad waarin Cockburn door zijn professorische brilletje kijkt naar de situatie van Irak.
De enorm enthousiaste reactie van het publiek leidt ertoe dat de bescheiden Cockburn tot twee keer toe terugkomt voor een totaal van vijf nummers waarin hij naast een lekker bluesy instrumentaal King Kong Goes To Tallahassee ook een verzoek van een fan inwilligt door een prachtige vertolking te doen van een heel oud nummer getiteld Lord Of The Starfields. Cockburn kan niet meer stuk maar sluit dan toch om 23.00 een weergaloos optreden af.
Als de schrijver van dit artikel na het optreden met een ontzettend voldaan gevoel in de trein zit voor zijn terugreis en de show nog eens terug haalt blijven de superlatieven door zijn hoofd heen schieten en zit hij alles dat in hem opkomt op een kladpapiertje te pennen en vraagt hij zich meteen af hoe hij zich met dit enthousiasme moet houden aan het maximum aantal van 1000 woorden voor een artikel voor Cultuurpodium. Misschien is dit wel een goed einde: Life’s short so call now! Luister naar het geweten van Canada! Luister naar Bruce Cockburn!
CD’s
Life Short Call Now (2006)
Stealing Fire
Bruce Cockburn
Bruce Cockburn - website