Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
5 December 2006
Gijs Hendriks Nonet “ Dromerig, eigenzinnig en een tikje zwaarmoedig
Door René de Hilster met foto's van Hans Frederiks (klik voor vergroting)
Als ik aan Utrecht denk dan moet ik altijd meteen aan Gijs Hendriks denken. Volgens mij zijn er maar weinig muzikanten die zo sterk met een plaats verbonden zijn. Gijs is dan ook altijd op vele vlakken actief geweest in de Utrechtse jazzscene. Hij deed er van alles, spelen, workshops geven, organiseren en natuurlijk zijn eigen bands leiden. In die eigen bands, die qua bezetting kunnen variëren van duo’s tot kleine bigbands, speelden vele musici van zowel binnen als van buiten onze landsgrenzen. Ik kan me nog een mooie bezetting herinneren van het Gijs Hendriks Quartet met onder meer SIegfried Kessler piano (Duitsland) en drummer Beaver Harris (USA).
Afgeleid van de betere jazztraditie componeert, arrangeert en speelt Gijs Hendriks in een volkomen eigen stijl die eigenlijk geheel uniek en meteen herkenbaar is. En dat is toch waar iedere jazzmusicus naar streeft. Ik heb de muziek van Gijs wel eens DomBop genoemd. Naar de fameuze Domtoren.
Zaterdag 25 november speelde Gijs Hendriks met zijn nonet in een lekker gevuld Bimhuis. Het schijnt Gijs niet altijd te lukken om een vaste bezetting bij elkaar te houden. Maar deze keer had hij een stel goede muzikanten meegenomen met onder meer Rob van Kreeveld, Michael Moore en Ilja Reijngoud. Buiten Gijs zelf waren zij de belangrijkste solisten in dit gezelschap.
Gijs Hendriks is een man van weinig woorden en dat spreekt ook uit de titels van zijn composities. Het eerste stuk kende een bounce tempo en staat in bes. Dan noem je dat toch gewoon Bes Bounce. De stemmen van de blazers waren mooi gezet. Wat op het eerste gezicht wat raar lijkt te klinken, een frontlinie van dwarsfluit, basklarinet, tenorsax, trombone en tuba, klinkt bij nader inzien erg vol en warm. Helaas neigt het ook naar zwaarmoedigheid. Een gevaar dat regelmatig om de hoek kwam kijken. Net als Bes Bounce waren de rest van het concert alle composities van Gijs Hendriks. Ook hier weer die korte veelzeggende titels; GH Fusion voor een stuk met een fusion beat, Hurry Up, een uptempo burner, Joy een ballad voor een gelijknamige dame en Tenor Up een snel stuk gespeeld op de tenorsax. Alle stukken waren voorzien van weelderige soms dromerige arrangementen met hier en daar vlagen van de eerder genoemde zwaarmoedigheid. Zeker niet onaangenaam. Maar niet altijd even verrassend. Op solistisch gebied waren er mooie momenten. In een solo van Michael Moore dwong pianist Rob van Kreeveld hem tot het spelen van het schema in plaats van zijn gebruikelijke vrijere benadering. Hierdoor ontstonden spannende momenten en speelde Moore op de top van zijn kunnen.
De zwakke schakel in dit Nonet was de ritmesectie en vooral drummer Egbert van Gruythuyzen gedroeg zich zo nu en dan als stoorzender. Weinig vormgevoel en te veel geldingsdrang leken bij hem goed musiceren in de weg te zitten.
Al met al een concert van één van de originele stemmen van de vaderlandse jazz Het loont zeker de moeite om eens naar een Gijs Hendriks concert toe te gaan. Gijs doet in 2007 nog een aantal concerten met deze bezetting. Houd de aankondigingen in de gaten.
Line up
Gijs Hendriks-saxophones,
Friederieke Darius-flutes,
Ilja Reijngoud-trombone,
Michael Moore-alto saxophone, clarinet,
Frans Cornelissen-tuba,
David Golek-guitar,
Rob van Kreeveld-piano,
Bas Rietmeijer-bass,
Egbert van Gruythuyzen-drums