Onderwerp: WERELDMUZIEK
11 Oktober 2006
Layla & Majnun
Tekst en beeld Ton Maas (klik voor vergroting).
Gezien op 9 september, KIT Tropentheater, Amsterdam
De themavoorstelling over de onmogelijke liefde tussen Layla en Majnun waarmee het Amsterdamse KIT Tropentheater afgelopen zaterdag het nieuwe wereldmuziekseizoen inluidde, bood de twee voornaamste vocalisten, de Tunesisch/Belgische Ghalia Benali en de Oezbeekse Sevara Nazarkhan, volop gelegenheid om te schitteren en te bekoren. Het publiek lag aan het einde van de avond dan ook aan hun voeten. Toch moest na afloop van de donderende ovatie worden geconstateerd dat er op de voorstelling beslist het een en ander viel af te dingen. Aan alles was duidelijk dat het project inderhaast in elkaar was getimmerd. De repertoirekeuze was onevenwichtig en de dramatische opbouw van het concert werd verstoord door enkele triviale popdeuntjes. Ghalia mag dan behalve een indrukwekkende zangeres ook een bevallige buikdanseres zijn, door telkens opnieuw haar sierlijke gekronkel in te zetten, kreeg haar dans net iets teveel van een kunstje. Nazarkhan ontdeed zich bekwaam van het gladde imago dat sinds haar ontdekking door Peter Gabriel “ en de gelikte productie van haar plaat “ toch een beetje aan haar kleeft. Met fraai ingetogen emotie vertolkte ze de Oezbeekse variant van de onmogelijke liefde. Het had ongetwijfeld een leuk idee geleken om ook pianiste Naira Mnoian een tweetal liederen te laten zingen “ een in het Russisch en een in haar moedertaal, het Armeens “ en daarmee het universele karakter van het thema nog eens te benadrukken, maar zij bleek qua overtuigingskracht niet opgewassen tegen de beide sterren van de avond. Benali’s beklemmende en verrassend jazzy vertolking van Billie Holidays Ghost of Yesterday was al afdoende om het thema ver boven de Arabische couleur locale uit te tillen. Het gelegenheidsensemble dat speciaal voor dit project was samengesteld, musiceerde net iets te ingehouden en te braaf, ongetwijfeld als gevolgd van een tekort aan gezamenlijke repetities.
Alle tekortkomingen ten spijt, was de voorstelling een perfect vehikel voor de formidabele talenten van Benali en Nazarkhan. Het is te hopen dat ze allebei nog eens hun opwachting mogen maken op de Nederlandse podia, maar dan wel met hun eigen ensembles en zonder het keurslijf van een vooraf opgelegd en slordig uitgewerkt thema.