Onderwerp: CABARET
15 September 2006
Theo Maassen - tegen beter weten in
Door Mieke Kreunen
Toen in het voorjaar de kaartverkoop voor de voorstelling van Theo Maassen begon stond er een enorme rij op zondagochtend voor de Utrechtse Stadsschouwburg dat velen spontaan de moed in de schoenen zonk ooit nog bij de voorstelling terecht te komen. De schouwburg maakte bekend dat er een reprise zou zijn in het najaar waardoor veel pechvogels toch in tweede instantie bij de gelukkigen hoorden. Het podium staat vol met ouderwetse huisraad in een rommeltje op elkaar gestapeld als Maassen op komt. Het blijken spulletjes van zijn overleden ouders te zijn en de verzameling steekt scherp af tegen de fel belichte achtergrond. Dat is ook waar de voorstelling van Maassen over gaat maar eerst bekijkt hij nog even de bos bloemen uit de emmer waarover hij bijna struikelde toen hij op kwam. "Bedankt voor de geweldige voorstelling!"; afzender Stadschouwburg Utrecht. Dan maar meteen het eindapplaus? Maassen houdt niet van het langzame stervan van bloemen in een vaas en geeft de keurige bos een snelle dood. Dood is een rode draad in zijn show. Dood en het afgesneden zijn van die mensen die er onvoorwaardelijk voor je waren: "als een afgeknipt poesieplaatje met de verbindinggsstukjes er nog aan". Maassen voelt zich wees en kan ons dat laten voelen en dat steekt scherp af tegen de ideeën die hij heeft om de ellende in de wereld aan te pakken.
"Laten we allemaal Moslim worden, dan weten zij ook niet meer wat ze moeten doen", is één van de gedachten die Maassen de zaal in slingert om op te kauwen. "Laat iedereen die met elkaar in oorlog is elkaar lekker uitmoorden, help ze ook nog even want dan is het maar voorbij. Het doet er niet toe wie er wint". Dat is een ander plan. "Schaf de vrijheid van meningsuiting af, er worden zoveel meningen geuit dat het fenomeen waardeloos is geworden. Schaf maar af en naar wie dan nog zijn mond open durft te trekken is het waard om te luisteren". Razendsnel flitsen de gedachten langs, gelardeerd met harde cynische grappen.
Maassen veegt ook de vloer aan met religies en hun iconen en met hetzelfde gemak boort hij onze consumptiemaatschappij de grond in. Als je bij ons het woord reclame vervangt door propaganda dan heb je een totalitair regime, is de spiegel die Maassen ons voorhoudt. In de inboedel ligt een kruis met een lijdende Christus en Maassen mijmert wat voor zich uit tegen dit icoon van de Christelijke wereld om vervolgen een paar keiharde grappen te maken. Dat grappen maken kan, zelfs keiharde grappen, is maar eens te meer een bewijs van de superioriteit van 'onze god', zo meent Maassen. Hij stelt vragen en schetst karikaturen die zo goed lijken dat we het allemaal voelen en tegelijkertijd neemt hij het allemaal op de korrel met zijn onnavolgbare humor. "Mensen zijn egocentrisch zonder zich druk te maken om het grotere geheel", zo stelt Maassen, "in je lichaam heet zoiets kanker." Maar is ons dat wel aan te rekenen eigenlijk? Doen wij gewoon niet wat ons instinct ons ingeeft zonder dat te gebruiken dat ons onderscheidt van de dieren? Kun je een sprinkhaan aanrekenen dat hij gewassen kaal vreet? Als komiek is hij onovertroffen in zijn generatie en hij schuwt geen onderwerp. Hij is authentiek en oprecht in zijn afkeer, zijn vragen, zijn ideëen en zijn grappen. Hij zegt wat veel mensen denken, ook als het over vrouwen en sex gaat ("ik weet nog die tijd dat ik lepeltje lepeltje kon liggen met m'n ochtenderectie nadat ik de wekker er mee had uitgeslagen"). Wat ik knap vind is dat hij niet alleen scherp en snedig kan zijn maar ook ontroeren kan en appeleren aan gevoelens die velen herkennen zoals aan het eind van de voorstelling als hij vertelt dat zijn moeder altijd vroeg: "waar spreken we af als we elkaar kwijt raken?". Na deze voorstelling weten wij waar Maassen staat. Hij staat da ¡r, met opgestoken hand! Theo Maassen - website