Onderwerp: FESTIVAL, STRAATTHEATER
24 Juli 2006
Een bende zotten als publiekstrekker op het Gents straattheaterfestival
Door Marieke Rodenburg met foto's van Henry Krul (klik voor groter)
Afgelopen week was de officiële opening van het Internationale Straattheaterfestival in Gent. Tijdens het feestgedruis in het centrum van de Gentse feesten worden de wijken daaromheen vooral bezocht door internationale en lokale straattheatergroepen,
Want naast de grote namen is het vooral de bedoeling nieuwe producties en samenwerkingsverbanden voort te brengen. Een grote publiekstrekker is Bataclan, mede dankzij het tropische weer. Het is het nieuwste project van de groep cirQ, die al een aantal jaar naam maakt met originele creaties. Het rariteitenkabinet Bataclan zorgt voor een onverwachte maar zeer aangename verkoeling. Ooit begon het met een uit de hand gelopen trouwpartij, die zij opluisterden met theater en muziek. Die energie is gebleven en te voelen op het door zon overgoten veld waar de caravans en strandstoeltjes staan.
Bataclan is een rariteitenkabinet van mensen, een rondtrekkend dorp met haar hoogst curieuze inwoners die een geschiedenis hebben van honderden jaren. Althans, volgens de mythe is Bataclan al ontstaan in 1903, als rondreizend gezelschap in de Balkan. De gespleten Siamese tweeling Armando en Benito, de één zonder benen en de ander zonder armen, zouden de laatste afstammelingen zijn.
Wie rond loopt op het veldje met de caravans wordt in een mysterieuze wereld geworpen en mag zichzelf niet al te serieus meer nemen, want dat doen de artiesten ook niet. Zichzelf, maar ook hun bezoekers niet. Het geeft een historisch sfeertje, de carnivale van de jaren twintig, waar een vuurspuwer en een zwaarlijvige dame topvermaak was. Dat geldt kennelijk in 2006 nog steeds, dat blijkt deze dagen.
“Wij zijn een bende zotten, en vermaken onszelf, en de mensen natuurlijk. Niemand meent dat hier”, zegt Inge Kerf, mede-oprichtster van Bataclan. “We tasten de grenzen af en zijn ver van alle conventies, zonder echt ergens tegen in te willen gaan.” En ook over dat labeltje is ze voorzichtig, want iedereen is welkom die dezelfde sfeer proeft als zij. “Het is de energie die ontstaat en bezoekers zijn ofwel heel enthousiast of haken meteen af. En daar zijn we juist blij mee.”
“We hebben ook een VIP-plaats, waar de bezoekers knakworstjes en nepchampagne krijgen. En ze worden complete te kak gezet”, zegt Inge met een brede glimlach. Achtergrond van de mensen doet er namelijk helemaal niet toe op Bataclan. “Je komt hier binnen omdat je iets kan, niet vanwege je papiertje of iets anders. Als iemand op een spijkerbed kan liggen met een glas duvel tussen zijn tanden, dan is hij zeer welkom.”
Haar eigen achtergrond is ook niet belangrijk. Wel mompelt ze nog dat ze zelf het theaterwereldje veel te serieus vond. “Dit is gewoon mijn ding.” Op dat moment komt een complete identieke tweeling binnen. Enthousiast roept Inge: “Geweldig, moet je dat zien! Die kunnen hier ook wel staan.”
Het ‘trashtheater’, zoals het genoemd wordt, laat de mensen niet naar het theater komen maar gaat zelf naar de mensen toe. Met dit tropische weer zit het terras in het midden van het terrein vol met mensen die het feestgedruis in het centrum zijn ontvlucht en zich laten verrassen door het steeds veranderende aanbod van theater.
Het open klimaat wordt diezelfde avond bewezen als het gezelschap zit na te praten. Een man met een klarinet klopt aan bij de ingang van het terrein en demonstreert hoe hij van zijn klarinet een sirene maakt en hard wegrent. Iedereen is enthousiast en besloten is dat het een nieuwe act zal zijn voor morgen.
Xavier Cloet, ook één van de initiatoren, vertelt een gelijkwaardige voorgeschiedenis van een andere artiest. “Ik liep op een rommelmarkt, waar een man op alles wat hij verkocht kon spelen. Ik heb hem gevraagd of hij dat niet bij ons wilde komen doen. Helemaal vergeten daarna, totdat hij gisteren bij ons aan de poort stond.” Een bekend gezelschap op het veldje is trouwens de Nederlandse groep ‘De Stijle, Want’ met hun Lunapark. Jarenlang stonden ze op De Parade, Oerol en waar eigenlijk niet en ze voelen zich enorm goed hier in dit gezelschap.
Je kunt niet anders dan je overgeven aan dit wereldje als je er bent ingestapt. De Siamese tweeling Armando en Benito bijvoorbeeld geven een show opgebouwd uit wrange humor. Als de vrouw met de baard de man zonder armen helpt een Hitlergroet te brengen, weet je niet of je moet lachten of weglopen. Armando, in de rolstoel lacht ze keihard uit: “Ja, ik hoop niet dat ik na deze tien dagen met dit slechte karakter blijf rondlopen. “
Wat Bataclan eigenlijk wil? “Lol maken”, zegt Inge, “Iemand in de wang knijpen en zeggen ‘joehoe’.” “En heel veel rondtrekken met dit gezelschap”, roept Xavier, iets dat een ideale vondst lijkt voor de overvolle festivals. Van 9 t/m 13 augustus is Bataclan te zien in Hasselt bij Theater op de markt.
cirQ - website
ISTF Gent - website