Onderwerp: FESTIVAL, OEROL, LOCATIETHEATER
19 Juni 2006
OEROL: Première Broeders van Jetse Batelaan
Door Mieke Kreunen
Heb je ooit wel eens echt (fysiek bedoel ik) geprobeerd met iemand door één deur te gaan. Dat valt nog helemaal niet mee, zeker als die iemand zelf niet meehelpt om het knelpunt op te lossen. In 'Broeders' gaat het over helpende handen waarvan het maar de vraag is of het werkelijk helpt of dat het alleen maar in stand houdt. "Uitgangspunt", zo lezen we in de flyer, "is een fotoserie die niet bestaat". We kennen de beelden allemaal van de mensen in het wit die handen vasthouden, stukjes onvermogen invullen in dagelijkse dingen of die rustig afwachten tot de razernij of de waanzin weer voorbij is.
Hoewel met professionaliteit en soms ook met liefde de hand wordt gereikt laat de mens in het wit je hand toch uiteindelijk weer los.
De voorstelling Broeders is een locatievoorstelling in een uitgespaard stuk buiten. Publiek en spelers zijn binnen en de coulissen zijn buiten, toegankelijk door een groot aantal deuren. Een wonderlijke ervaring die beslotenheid met de avondhemel boven je hoofd waar de natuur gewoon zijn gang gaat en ganzen in v-formatie overvliegen. In de voorstelling zien we de mensen in het wit die zonder oordeel of emotie de anderen bij de hand nemen. Dat geeft levenskracht en energie en als dat wegvalt is de kans groot dat die ander instort, in dit geval letterlijk. Maar het moet ook niet te gortig worden want dan komt de brancard er aan te pas om de persoon in kwesties snel en effectief af te voeren. Frappant is ook dat de rollen voortdurend omdraaien, alle personages wisselen van rol van helper naar geholpene en andersom. Hele herkenbare momenten zitten er in deze voorstelling. Je ziet de schrijnenden 'foto's' zo voor je. De helpende hand die een fakehand blijkt te zijn bijvoorbeeld. Of de vrouw die aan de telefoon een forse afwijzing moet incasseren waarin je haar voor je ogen ziet verkruimelen. Maar ook personages die worden afgevoerd terwijl ze nog helemaal niet 'out' zijn en onterecht worden 'opgeborgen'. Of het vaak gedachte en weinig gevraagde: "Mag ik er even bij komen zitten?"
Er wordt weinig gesproken door de acteurs en door het publiek veel gelachen in deze voorstelling. Hoewel er ogenschijnlijk niet al te veel gebeurt om sommige momenten zijn het soms hele kleine gebaren of gezichtsuitdrukkingen van de acteurs die een accentverschuiving te weeg brengen of de scene een andere wending geven. Ook zit het stuk vol met grappige en absurdistische vondsten die op een 'droge' manier worden getoond wat het effect alleen maar vergroot. De personages die we zien hebben allemaal hun eigen vorm van onmacht, de één om te handelen en de ander om het ècht op te lossen. Ze zijn toch niet echt in staat in te grijpen hoewel hun ambities daar af en toe wel lijkt te liggen. Best een zwaar thema dat door de vorm van de voorstelling toch nergens als een last gaat voelen.
Aardig om te vermelden is ook dat er aan het eind van het stuk nog een gastacteur een korte maar spectaculaire entree maakte: eilander Cees Cupido. Wil je weten wat hij doet moet je zelf maar gaan kijken want anders is de verrassing er af. In de gesprekken na de voorstelling hoorde ik links en rechts zeer enthousiaste reacties hoewel er ook mensen waren die er weinig mee konden en een duidelijk verhaal misten. Ik vond het een schitterende voorstelling en heb echt genoten. Hou je van een verhaal met een begin en eind dan zul je dat in deze voorstelling niet vinden. Heb je zelf ondertussen ook al ontdekt dat we eigenlijk allemaal alleen zijn en dat we het wel nooit zullen oplossen dan zal deze voorstelling je zeker aanspreken. Hij is nog de hele week te zien op Oerol en daarna op het Over het IJ Festival en het Festival Boulevard. De volledige speellijst vind je hier. Spel Bram Coopmans, Carola B ¤rtschiger, Joke Tjalsma, Mijke Werkema, Tjebbe Roelofs, Roel Voorbij, Lottie de Bruijn Regie en concept Jetse Batelaan,