Onderwerp: FESTIVAL, OEROL, LOCATIETHEATER

17 Juni 2006

OEROL: Beeldend en poëtisch Sparagmos in Hoornse Bos

Door Mieke Kreunen

Bij Sparagmos blijft het publiek niet op de tribune zitten maar wordt letterlijk deelgenoot van de reis van een groep landverhuizers, daar gaat Oerol dit jaar immers over. De tocht gaat door het Hoornse Bos en de eerste landverhuizer die ons pad kruist is een in vrolijk geel gekleedde vrouw. Ze is onderweg naar de zee, ze kan het al ruiken en de wind rukt aan haar haren. Op enige afstand van de vrouw volgt een stoet van zes mensen met een wagen waaruit het geluid klinkt van blazers.

De landverhuizers nemen ieder een groepje bezoekers apart en vertellen hun verhaal, hoe het allemaal tot hier gekomen is en hoe ze moesten vluchten uit hun dorp waar iedereen dood ging, behalve zij zevenen. We maken de tocht door het bos met ze mee. Bij een klein watertje stoppen we en om het water heen zien we schitterende kleurige bomen omwikkeld met glanzend satijn, aan de oppervlakte drijven waterlelies en tussen de bomen bloeien bloemenvelden. We leren de verschillende personen wat beter kennen: de oude vrouw en haar dochter, de wulpse maar zelfstandige vrouw, de speelse gele vrouw, de oude wijze man, de ongrijpbare miskende man en de jonge hond, de jongeman die gretig alles wil hebben wat het leven hem te bieden heeft. Hij wil hier wel geboren worden, hier en nu, rukt zijn kleren van het lijf en duikt het water in om die woorden kracht bij te zetten. Hij wordt niet begrepen!

Weer verder gaat de reis, door het bos tussen de bomen zwerven de mensen terwijl ze hun weg zoeken. Af en toe worden wij als publiek op de hoogte gebracht van wat er in ze omgaat. Ze vertellen simultaan en individueel aan ons hun persoonlijke verhaal. Het is een zoeken naar de juiste maat en het leven in het moment. Ze kunnen niet meer achteruit kijken en vooruit kijken geeft ook veel onrust dus kijken ze maar naar elkaar. De eerste tekenen van verval van de groep zijn te zien als één van de mannen wegdwaalt van de groep en de anderen daar met afwijzing op reageren.

We passeren een muurtje dat het bos in twee delen verdeelt een grens die meeslingert met de bewegingen van het bos. Er wordt gedroomd over cake bakken en soep maken, zo heftig dat je het bijna kunt ruiken. Ze maken elkaar gek. Het jonge meisje en de jonge man voelen zich tot elkaar aangetrokken en dansen om elkaar heen tussen de bomen. De landverhuizers zijn nu nog in niemandsland tussen verleden en toekomst maar het lijkt dat we dichter bij het doel komen, ook al omdat aan de horizon een schitterend kleurig bos staat te glanzen in alle kleuren van de regenboog. Er klink vrolijke blaasmuziek uit het bos en hangt verwachting en opgewonden spanning in de lucht.

En dan ineens staan we op de groene vlakte tussen bos en duinenrij waar we door een poort van strakke blauwe draden heen geleid worden. Op het gras wordt de hemel gespiegeld en ook wijzelf als we dichtbij genoeg gaan kijken. Dit moet het wel zijn en het lijkt vlak bij de zee. Op het gras staan objecten opgesteld van bamboepalen waardoor de wind zachte geluiden blaast en zorgt voor een eeuwigdurend concert waarin wordt gesoleerd door de drie blazers. Maar dan gaat het mis met de jonge vrouw en zij gaat ten onder de anderen in ontreddering achterlatend in de wetenschap dat je er nooit bent maar dat de reis altijd verder gaat tot het voorbij is.

Het Griekse woord sparagmos betekent letterlijk in brokken uiteenvallen, scheuren of verscheurd worden en dat zien we heel duidelijk terug in deze voorstelling. In de Griekse tragedies is 'sparagmos' de fase waarin de held desintegratie van zijn persoonlijkheid ervaart, chaos en ineenstorting. Dat proces mee te maken op deze manier is een hele aparte ervaring want Sparagmos is een schitterende poëtische voorstelling met hele sterke beeldende elementen zowel in het spel, de muziek als in het decor dat werd gevonden in het bos en geparafraseerd door beeldend kunstenaar Ger van Oort. Zij is overigens geen onbekende op Oerol want vorig jaar nog maakte ze samen met Warber de voorstelling 'Echo is geen antwoord'. Toen theatermakers Arjen Hosper en Martijn Vorstenbosch haar op die manier leerden kennen ontstond meteen het idee om samen een voorstelling te gaan maken. Wij waren ervan onder de indruk. Spel Saskia Bonarius, Roos Drenth, Mirjam Hegger, Jon Karthaus, Manoushka Kraal, Dave Mantel, Huub Scholten Regie E74: Arjen Hosper & Martijn Vorstenbosch Beeldende Kunst Ger van oort