Onderwerp: FESTIVAL, TONEEL
15 Juni 2006
La vita bassa van Tri-boo
Door Mieke Kreunen
Als het tijd is voor de voorstelling van Tri-boo moeten we nog 20 minuutjes wachten want er wordt achter de gesloten deuren van de tent nog druk gerepeteerd. We horen muziek en heftige Italiaanse gesprekken. Ook dat hoort er bij op het Festival Nieuwe Grond: het is nog allemaal in de maak en iedereen neemt zijn vak serieus en wil het zo goed mogelijk doen voor collega's en publiek. De groep Tri-boo is een nog jonge groep Italiaanse theatermakers (we hoorden achteraf dat de jongste 18 jaar is) die fysiek theater maken. Ze zijn voor het eerst in Nederland maar hebben met deze voorstelling al furore gemaakt op allerlei festivals elders in Europa.
Als het publiek de zaal binnenkomt is er een prachtig stilleven te zien op het podium waar zeven naakte mensen ogenschijnlijk achteloos gedrapeerd liggen. Een beeld voor de onschuld van de naakte mens. Er omheen loopt een man die overduidelijk iets aan het zoeken is. Dramatisch muziek klinkt door de tent terwijl we in het midden van de vloer een man zien opstaan. Hij staat met zijn rug naar ons toe en kleedt zich aan in dezelfde kleren als de man die rond de vloer loopt. Hij gaat op pad: twee soldaten waarvan de één op weg is naar de oorlog en de ander er net vandaan komt. De twee ontmoeten elkaar aan de rand in niemandsland.
Ondertussen bewegen ook de andere zes mensen. Met lome bewegingen kleden ze zich aan en ineens staan er zes karikaturen op het toneel. Paarsgewijs treden ze voor ons op in een realityshow die geleid wordt door een 'spelleider/presentator' die ons op de hoogte brengt van de bedoeling van alles: "enter the arena and fight for your freedom!" De zes geven paarsgewijs gevolg aan deze oproep. Stralend en glimlachend gaan ze ervoor in een hun eigen opvatting van waar freedom over gaat. Verslaving, roken, telefoontjes, voedsel, zwelgen in overdaad en emoties en dat alles in rap Italiaans met veel Fellini-achtige expressie. Ik versta niet veel Italiaans en kan hier een daar een woord volgens maar het wordt wel duidelijk dat wat de zes zo enthousiast op het toneel zetten niet meer is dan een schone schijn en dat eronder drama en depressie schuil gaat en gaandeweg zie we de ontluistering inzetten als ze over hun eigen grenzen heen gaan en hun waardigheid verliezen. De presentator probeert nog wat aanwijzingen te geven - "I know, we ask much from you" - en hoop - 'The purpose is just" - maar dat mag niet baten voor de zes die rechtstreeks op hun ondergang afstevenen. De soldaten leveren ondertussen buiten het speelveld hun eigen strijd en zelfs de Bijbel wordt ingezet als wapen. Eén van hen overleeft het niet en stort neer tussen de zes spelers van het spel. Zij staan echter weer op want voor hen was het niet echt. De presentator geeft ons nog een advies mee: "It's the birds that must suffer, not the hunter!". Ik vond het knap gedaan deze voorstelling maar ik wist er niet zo goed weg mee. Ik heb gefascineerd zitten kijken naar die mensen op het podium maar contact met hen was er niet echt. Nou hoorde dat ook bij het concept van deze voorstelling maar dat voelde voor mij toch wel als een gemis. Toch had niet iedereen daar last van. In de gesprekken achteraf heb ik het hele scala aan waarderingen voorbij horen komen van 'waardeloos' tot 'helemaal fantastisch' en alles er tussen in. Wat deze voorstelling in ieder geval teweeg bracht was veel discussie achteraf. Ik denk wel dat we van deze groep nog wel wat zullen horen in de toekomst dus ik hou ze in ieder geval in de gaten.