Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
30 Mei 2006
Keane overtreft zichzelf in overvol Paradiso
Door Carol Greenshields met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Tegen 19:30 beklimmen we de trappen van Paradiso Amsterdam. Voordat we toegelaten worden moeten we eerst het gebruikelijke ledenkaartje kopen en eenmaal binnen ontdekken we dat het begin is uitgesteld tot 21:15 (later blijkt dit wegens een begrafenis waardoor een bandlid even op en neer naar de UK moest). Afijn even genieten van de sfeer van een vollopend Paradiso. Tegen 20:45 uur is het tijd om het route te nemen die we vanaf de tweede verdieping hebben uitgestippeld om enigszins dichtbij de podium te komen.
Met stroboscopische verlichting en een denderende grom van het iets te hard ingestelde volume van het keyboard bespeeld door Tim Rice-Oxley en met Richard Huges op de drums komt Tom Chaplin het podium op. Het publiek reageert meteen enthousiast. Onder stralen van rood en blauw licht begint de band met het nummer The Iron Sea. Dit is waar we voor kwamen; Keane op zijn best. Tom Chaplin schrijdt regelmatig over het podium naar het keyboard waar Tim Rice-Oxley geestdriftig met elke toets zijn hele lichaam inzet. Het resultaat: glinsterende zweetdruppels vliegen het podium over om te verdampen in de hitte van de felgekleurde lampen. Song nummer 4, het overbekende “Everybody’s changing”, en het publiek verlangt alleen maar naar meer. Duizend stemmen zingen met elk woord mee.
In de stiltes tussen de liedjes wordt nauwelijks wat gesproken, toch op een gegeven moment wordt er aan ons meegedeeld, dat ze houden van Amsterdam en zich als echte Engelse toeristen hebben gedragen en alle plekken hebben bezocht waar ze eigenlijk niet hadden mogen gaan. De stem van Tom Chaplin heeft niet geleden onder deze uitspattingen, hij is net zo zuiver als op de CD. Met alle bekende nummers van de vorige CD “Hopes and Fears” zingt iedereen uit volle borst mee. Dit zijn de songs als “Bend and Break”, “This is the last Time”, “Somewhere only We Know”. De nieuwe CD “Under the Iron Sea” is wat minder bekend, en de echte fan is te herkennen, die kan ook hiervan alle nummers woordelijk meezingen. Het publiek bestaat uit mensen van alle leeftijden, waaronder behoorlijk wat Engelsen; Keane spreekt duidelijk jong en oud aan.
Na het nieuwe nummer “Is it any Wonder” verlaten ze het podium, en wordt alles zwart en stil. Rozen worden het podium opgegooid en het publiek begint te schreeuwen, gillen en fluiten om meer, nadat alles drooggeveegd is komt de band terug, en krijgt het uitgelaten publiek nog een aantal nummers waaronder “Bedshaped” wat uiteraard weer door iedereen uit volle borst wordt meegebruld. Ze nemen met z’n drieen een “bow” en verlaten het podium. Het is over. Het was geweldig.