Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
9 Mei 2006
Passievolle Waterboys excelleren in Vredenburg
Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
Eens in de zoveel tijd moet je als muziekliefhebber weer voor straf in de hoek worden gezet. Straf omdat je nooit eens de tijd hebt genomen om een al langer opererende door critici en publiek bejubelde artiest of band goed te beluisteren. In mijn geval is dat met The Waterboys.
Bij de aankondiging begin van dit jaar voor een concert van The Waterboys in het Utrechtse Vredenburg ontstond er nieuwsgierigheid. Natuurlijk kende ik The Waterboys maar ik behoorde tot de categorie mensen die vooral bekend was met het prachtige The Whole Of The Moon waarmee midden jaren ’80 een internationale hit werd gescoord. Daarnaast wist ik dat de zanger en drijvende motor Mike Scott heette en dat de muziek folk invloeden bevatte. De Schotse band heeft door de jaren heen verschillende bezettingen gekend (met zowel Schotse als Ierse, Engelse en Amerikaanse muzikanten) en mogelijk is de huidige bezetting ook niet de laatste. In de jaren ‘80 brengt de groep een handvol alom door critici bejubelde platen uit waaronder Pegan Place, This Is The Sea en Fisherman’s Blues met daarop melodieuze Keltische pop/folk/rock. This Is The Sea uit 1985 wordt als een meesterwerk beschouwd. Begin jaren negentig loopt het succes terug en wordt het lange tijd stil rond The Waterboys. Mike Scott gaat solo en brengt twee prima albums uit. Rond de millenniumwisseling ziet een nieuwe incarnatie van The Waterboys het levenslicht en volgen er nieuwe platen en concertreeksen. Het laatste wapenfeit is de live schijf Karma To Burn waarnaar ook de nieuwe korte lentetour is genoemd.
In Nederland hebben The Waterboys een trouwe groep volgelingen getuige ook het eenmalige uitverkochte concert in Vredenburg. Stipt om 20.15 betreedt de groep het podium en begint het optreden met de van Ierse invloeden voorziene opzwepende nummers Everybody Takes A Tumble en Killing My Heart. Aangenaam om te horen en om vrolijk van te worden. Meteen valt ook het uitstekende geluid op dat gedurende de hele show prima in balans blijft. Over het algemeen toch al een pluspunt in het warm uitstralende rondhoekige muziekcentrum wat nog steeds een van de betere locaties is voor een concert als het aankomt op acoustiek en sfeer. Dat moet de band ook goed doen want die toont aan zin en plezier te hebben. Na ongeveer drie kwartier zegt de nonchalant maar tevens charismatisch ogende Scott die van een afstand een verrassende gelijkenis treft met een jonge Mick Jagger (precies dezelfde haardracht) tegen het publiek dat ze lang willen spelen aangezien ze vroeg zijn begonnen en er geen support act is geweest. Het wordt niet tegen dovemans oren gezegd.
Een eerste hoogtepunt is de uitvoering van het intens mooie Peace Of Iona over het kleine bedevaartseiland Iona aan de westkust van Schotland. Passievol gezongen door Scott en met prachtig vioolwerk van Steve Wickham.
Scott verruilt zijn gitaar (hij speelt afwisselend acoustisch en elektrisch) tijdelijk voor de keyboards om met de band nummers te spelen van het meesterwerk This Is The Sea. Eerst het prachtige Trumpets waarna de mensen vol gejuich een vlekkeloze en geïnspireerde uitvoering krijgen van The Whole Of The Moon. Wat blijft het toch een mooi nummer. Met het aanstekelijke Always Dancing wordt dit intermezzo afgesloten.
Wat constant opvalt, is de passievolle benadering van Scott van zijn liedjes. Je krijgt het gevoel dat hij van ze houdt. Geïnspireerd fluisterend, dan weer galmend maar steeds weet hij die zeggingskracht mee te geven. De band volgt hem uitstekend en zorgt ervoor dat de liedjes de muzikale behandeling krijgen die ze verdienen.
In het lieve A Man’s In Love zijn er solospots voor Wickham op viool en Richard Naiff op fluit waarna het er feller aan toe gaat in My Dark Side van het solo album Still Burning van Scott. Kippevel wordt bezorgd met het van A Pegan Place afkomstige op historische feiten gebaseerde maar door Scott zelf gemaakte verhaal Red Army Blues wat op melodramatische wijze wordt voorgedragen.
Rond de klok van 22.00 zwaait de band af nadat ze met het van This Is The Sea afkomstige Medicine Bow en The Pan Within springend en met plezier hebben toegewerkt naar een opzwepend einde. Het publiek heeft The Boys dan inmiddels volledig in de armen genomen.
Het is echter nog niet voorbij want de band komt terug voor drie toegiften waarin de cover Independance Day van Bruce Springsteen voorbijkomt alsmede de afsluiter Fisherman’s Blues wat als een ware hit wordt ontvangen.
Naar Scott’s mening weten wij Hollanders nog wat echte rock is. Die mening deel ik met hem maar het kan ook haast niet anders als je een uitstekend geïnspireerd ruim twee uur durend optreden als dit krijgt voorgeschoteld waarin veel oud maar tijdloos materiaal wordt gespeeld dan kun je haast niet anders dan jezelf overgeven. Muziek uit het hart!
Waterboys - website
Band:
Mike Scott - zang, gitaar en keyboards
Steve Wickham - viool en gitaar (vioolveteraan)
Steve Walters - bass
Carlos Hercules - drums
Richard Naiff - keyboards en fluit
CD's kopen?
 Karma To Burn Waterboys |  This Is The Sea Waterboys |