Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
11 December 2005
Claudia Quintet in Bimhuis: Jazz en meer!
De CD 'I Claudia' verblijft al een tijdje op mijn iPod: aangename interessante en genietbare akoustische klanken ondersteund door een warme bas en markante drums. Ik heb het nooit hellemaal als jazz beschouwd. Het heeft ook iets minimalistisch en avantgardistisch; muziek gecomponeerd door de New Yorkse drummer John Hollenbeck. Het is niet zo gebruikelijk dat een drummer tevens de belangrijkste componist is in een groep. Al helemaal niet als er door de wol geverfde muzikanten als Chris Speed(s) en Drew Gress(b) in de The Claudia Quintet zitten. Ik was er dan ook benieuwd naar om ze eindelijk eens in het Amsterdamse Bimhuis live te ervaren.
In eerste instantie leek John Hollenbeck een egocentrisch mannetje. Hij deed van achter zijn drumstel het woord en had het voornamelijk over zichzelf in de stijl van: "Now I'm going to play for you a compostion that I wrote...", alsof de andere bandleden er niet toe deden. Gaandeweg veranderde dat beeld van hem omdat er ook veel humor en zelfspot in zijn verhalen en ook in de muziek zat. Er kwamen composities voorbij gebaseerd op alledaagse dingen, zeer verfijnd uitgevoerd met subtiele klankbeelden, en composities die door de klanken en ritmes een verhaal vertellen of een stemming creëren, waarbij het onbelangrijk is hoe die klanken geproduceerd worden. Instrumenten zijn daarbij slechts een basis. Hollenbeck had een heel scala aan attributen en speelgoed tot zijn beschikking waarmee ook klanken geproduceerd werden om het sfeerbeeld compleet te krijgen. Het werd er allemaal heel menselijk en warm door, geen technisch geneuzel maar subtiliteit en expressie.
Zoals ik al eerder zei, lijkt het er op of jazz de verzamelnaam aan het worden is van een nieuwe universele wereldmuziek. Jonge nieuwe groepen als The Claudia Quintet hebben maling aan de bekende hokjesgeest en maken gewoon uitstapjes over de grenzen van de jazz. Hun muziek wordt een soort soundtrack van de tijd waarin we leven, met alle geluiden die daar bij horen.
De eerste set start met 'Two Teachers' van de nieuwe CD 'Semi-Formal' (met op de cover Chris Speed in een witte smoking), gevolgd door een nieuwe compositie samengesteld uit twee songs van John's kindertijd ('Carpenters tune' en 'Rainy days and mondays always get me down'). Vervolgens werd 'They point...glance...whisper...then snicker...' gespeeld, over een traumatische ervaring waarbij John uitgelachen werd door een bus vol schoolkinderen. De rauwe klanken uit Chris Speed's sax in dit nummer zijn veelzeggend: "This is as angry a group as I Claudia is gonna get. For all you angry people out there!" Van 'I Claudia' volgt nog 'Couch' en in de tweede set 'Opening', 'Misty Hyman' en van de CD 'Semi-Formal': 'Guarana', John favoriete Braziliaanse drankje, en 'Drewslate' over bassist Drew die altijd te laat komt op repetities. Hollenbeck heeft ook nog twee CD's onder zijn eigen naam uitgebracht waarvan 'Blessing' (de eerste) zoals hij die zelfde dag hoorde, genomineerd is voor een Grammy Award. De zaal was voor een deel gevuld met jonge muzikanten die een jazzcursus hadden gevolgd en dit concert als afsluiter meemaakten. Aan inspiratie om door te gaan hadden ze geen gebrek!
Bezetting:
Matt Moran: vibrafoon
Ted Reichman: accordeon
Chris Speed: Saxofoon, clarinet
Drew Gress: Bass
John Hollenbeck: Drums